Sua s' dei!!!

Wat doe je als je met oud en nieuw in de bruisende wereldstad Saigon bent en er is geen vuurwerk?? Dan zoek je naar een andere manier van vermaak: de volkssport #1; karaoke! Het nummer 'Happy New Year' sloeg in als een bom bij honderdvijftig man publiek en dus werd Martine geen keus gelaten dan een toegift te geven... Kortom, we zijn met een vrolijke noot het nieuwe jaar ingegaan!!

Drie dagen later dan gepland scheurden we ons los van onze hangmatten in ons paradijs aan zee. Het luie zweet was er zo vanaf getrapt aangezien we afgeleid werden door een Zwisters meisje dat ons vergezelde. Zij fietst al drie maanden alleen door Azie. Zij liever dan wij;) het is toch heerlijk om elkaar af te kunnen troeven met het aantal blaren op je kont?!

De overvloed aan water in de Mekong Delta weerhield dit drietal er niet van om dit levendige gebied te verkennen. Al eilandhoppend op onze 'water'fietsen verplaatsten we ons richting Cambodja. Op het water keken we onze ogen uit naar alle bedrijvigheid in de drijvende dorpen en de SRV-mannen per boot die de paalwoningen bevoorraden met verse (vogelgriep)kippen.
Op het land zijn alleen maar wegpiraten te zien die een grote chaos van het verkeer maken. Onze enige uitweg uit deze gekte was zandfietsen over goed verborgen hobbelweggetjes.

Over vies worden hoeven we ons geen zorgen te maken, aangezien een douche nu bijna standaard in ons dagprogramma is opgenomen. Dankzij maatregelen van de Vietnamese regering zijn wij als buitenlanders verplicht om in de door de overheid toegewezen (lees: dure) hotels te verblijven. Een voordeel hiervan is dat er uit het gat dat dient als w.c. geen ratten en kakkerlakken meer kruipen en dat je niet boven dit gat, maar ernaast kan douchen. Warm water laat nog op zich wachten, maar dat is dan ook het laatste waar we behoefte aan hebben als we oververhit van onze fietsen stappen.
Ook tijdens logeerpartijtjes bij locals moeten we op onze hoede zijn gezien het feit dat dit eigenlijk verboden is...

Het afscheid van Vietnam bracht gemengde gevoelens met zich mee. Naast de vele variaties in het tropische landschap was het stiekem ook wel een verademing om het land te verlaten. Dit besef kwam direct bij aankomst in Cambodja waar het eten weer smaak heeft en de mensen een stuk oprechter en ontspannener zijn.

Een wereld van verschil! Van een gladde asfaltweg naar een stoffige, hobbelige zandweg door een land wat een grote boerderij lijkt te zijn. Het landschap is veel dorrer en droger, uitgemergelde witte koeien struinen door gele vlakten met her en der een palmboom en een verdwaalde berg. De bevolking is duidelijk armer en de Cambodjanen zien er totaal anders uit; grote, sprekende ogen, donkerder, vierkant en sterk gebouwd.
Bobbelend over rode zandpaadjes (blijkbaar een alternatieve rode loper) werden onze sterallures weer flink opgekrikt door de juichende kinderen. De hele dag zijn we druk bezig om langs gaten en kuilen manoevreren, intussen enthousiast zwaaiend en dat zonder te vallen!!!!

Na 40 km lang onze nieuwe spaken en voorvering uit te hebben getest bereikten we een zeldzaam fenomeen in Cambodja; ASFALT!

We begonnen meteen goed op de highway 1. Deze tweebaansweg, waar het verkeer niet harder dan 80 km per uur gaat is een heel spektakel gezien vanaf de fiets. Overbeladen minibusjes met 25 mensen erin en nog eens 15 mensen op het dak!! (kippen, varkens en eenden niet meegerekend)
Ook de zigzaggende brommertjes transporteren volledige kinderboerderijen... 2 koeien, 3 varkens of 45 kippen op een brommer;)!!

We doen hard ons best om tijdens het bewonderen van alles wat aan ons voorbij raast niet per ongeluk van de weg te rijden, je zou zomaar een klapband kunnen krijgen.... De 4 miljoen onontplofte mijnen die door het hele land verspreid liggen vermoeilijken ook de sanitaire stop. Daar hebben hier een mooie oplossing op gevonden. Een toilet op ander halve meter boven het water: koorddansen er naar toe om vervolgens de vissen te zien vechten om je uitwerpselen.

In Phnom Penh viel Martine flauw in de armen van een Hollandse god. Hier heeft ze vervolgens vooral de binnenkant van de hotelkamer bewonderd waardoor onze fietsplannen in dit geweldige land even moesten wijken.

Na nog even een fietstochtje naar de kust te hebben gemaakt gaan wij morgen op weg naar Siem Reap, waar we een maand fysiotherapeutje gaan spelen. In het Angkor Children's Hospital hopen wij ook nog iets nuttigs te kunnen doen tijdens onze reis en de wereld misschien een heel klein stukje te kunnen verbeteren...;)

Eindelijk een aantal weken een eigen plekje onder de zon en even niet uit onze vieze, stinkende fietstassen te hoeven leven!!!

2007 dikke kussen,

Rienke en Martine