Driving physios

Joepie!
We kunnen het nog: werken...Het was even wennen, maar het is toch wel erg fijn om je weer eens nuttig te kunnen voelen!

Nuttig kunnen we ons in dit land zeker maken, aangezien er dagelijks nog steeds 3 mensen op een van de circa 4 miljoen onontplofte mijnen stappen. Ondanks het feit dat het al bijna 30 jaar geleden is dat het land bevrijd werd van de onderdrukking door Pol Pot en de beruchte Khmer Rouge zijn de gevolgen hiervan nog duidelijk merkbaar. Wetende dat een derde van de bevolking van minder dan een dollar per dag leeft en 50% van de kinderen in Cambodja ondervoed is, is het ook niet verbazingwekkend dat het Angkor Hospital for Children altijd stampvol ligt. Dagelijks worden 250 kinderen plus familie binnen gebracht aan welke gratis medische zorg wordt verleend.

Genoeg werk voor ons dus! De afgelopen 3 weken hebben we veel tijd doorgebracht in het ziekenhuis. Het werken als fysio hier is wel even anders dan we in Nederland gewend waren. De kinderen zijn vaak enstig ziek en lijden aan totaal andere klachten. Omdat er geen fysiotherapeut werkzaam is in het ziekenhuis zijn we druk bezig geweest met het door middel van handen en voeten overbrengen van fysiotherapeutische basiskennis aan verpleegkundigen en ouders. Natuurlijk konden we geen weerstand bieden aan alle grote, vragende donkere kinderoogjes die onze hulp en aandacht met open armpjes ontvingen. De urenlange behandelingen waren dan ook voor beide kanten een groot feest, afgezien van de soms onvermijdelijk sadistische ingrepen;). Van tijd tot tijd ook wel moeilijk om de lol erin te houden als je aan het werk bent een met HIV besmet scharminkeltje van 6 waarvan je weet dat zijn moeder hem de medicijnen niet consequent geeft...

Veel families hebben geen geld om vervoer naar het ziekenhuis te betalen, de nabehandeling vindt daarom vaak aan huis plaats. Als echte 'driving physios' stuiterden we over de plattelandswegen in een jeep naar de verschillende gehuchten rondom Siem Reap. Aan de hand van een tekening met pijltjes en 3 bomen erop bracht onze chauffeur ons keer op keer naar de juiste hutjes. Daar zie je direct waarom men raar opkijkt als je over een rolstoel begint; om in het huisje te komen moet je over een dichtbegroeid zandpad en vervolgens 15 treden omhoog, om neer te strijken op de beangstigende meeverende vloer van gevlochten palmbladeren. Best comfortabel als je geen tafels, bed of stoelen hebt..

Als echte werkende mensen konden we weer extra genieten van de welverdiende;) vrije avonduren en weekeinden. Belachelijk eigenlijk dat je na twee weken alweer dat welbekende bijna-weekeindgevoel bij jezelf bespeurt... Dit was wellicht te danken aan het goede gezelschap van onze mede-vrijwilligers. Ze komen in twee groepen: de 75 plussers en de kersvers afgestuderen... drie keer raden met wie wij het liefst biertjes stonden te drinken.. We hebben een superleuke tijd gehad samen met onze ziekenhuis-vrienden.

Toch hebben zij inmiddels plaats moeten maken voor Karen, een roeivriendinnetje uit Utrecht. Gedrieen hebben we te fiets de tempels van Ankor Wat ontdekt, die na eeuwen van vergetelheid vergroeid zijn met de jungle. Het was een culturele ontdekkingstocht verweven met onophoudelijke verhalen die essentieel waren in het bijkletsingsproces. Voor Karen was dit alles zo inspirerend dat zij een oud barrel heeft weten te bemachtigen en ons twee weken te fiets gaat vergezellen... Joepie!! Martine's gezondheid is dan niet meer het enige excuus wat wat kunnen gebruiken om rustig aan te doen. F.C.(Fiets Club) Knudde is bij deze opgericht;)!!

We staan alweer te trappelen om op de fiets te springen, maar dus wel met aangepaste plannen. Na veel ziek, zwak en misselijkheidsperikelen hebben we gediagnostiseerd dat Martine overtraind is... Dat krijg je ervan als je met zulk vermoeiend gezelschap op zo'n ontspannende vakantie gaat;)! Omdat we weten dat het fietsen voorlopig met vallen en opstaan zal gaan (en niet zo letterlijke vallen als Rienke regelmatig doet) hebben we besloten om over twee weken in Bangkok onze fietsen aan de kant te zetten en het vliegtuig naar Myanmar te nemen!! Een super alternatief omdat we dit geisoleerde land te fiets niet in mogen.

Wat hebben we toch een zwaar leven!!!!

We genieten nog even extra van de laatste kilometers en sturen jullie nog wat extra zonnestraaltjes toe!!!

Dikke kussen,

Martine en Rienke