Kotsend de 1300 km grens bereikt!!!

Hallo lieve mensen,

Daar zijn we weer, inmiddels zijn we 300 wc-bezoeken verder en hebben tientallen liters lichaamssappen in verschillende vormen onze lichamen verlaten.... We begrijpen het als jullie nu niet meer verder willen lezen, we zullen jullie de details besparen.. Buiten de wc-bezoeken hebben we namelijk ook weer heeeeel veel leuke dingen beleefd!!

Met onze brandschone fietsen en onze koers nog steeds op Zuid/Zuid-Oost trapten we rustig weg uit Pingyao. Helaas bleek al ons ijverig gepoets overbodig, aangezien we binnen 10 minuten alweer pikzwart waren, bedekt met een dikke laag stof. Ons verdriet hierover hebben we in het gezelschap van meerdere vrachtwagenchauffeurs verdronken.... Even vergeten dat fietsen met een paar biertjes in de benen het tempo flink doet dalen.
's Avonds hebben we een regendansje gedaan in de hoop dat we minder stof hoefden te happen.... En dat hebben we geweten! De hele dag regen!! Het ademhalen ging stukken beter, maar toch jammer dat we de ruitenwissers en spatborden thuis hebben gelaten;). De eerste paar minuten vonden we het nog vies, maar zodra we eruit zagen als twee negers zagen we de humor er wel van in... We probeerden elkaar af te snijden om de ander met weg spattende modder te bekogelen... We blijven kleine kinderen! Even later hebben we dat wederom bewezen door zowel onze fietsen als onszelf in de lokale autowasserette schoon te laten spuiten. Eindelijk schone kleren!! Zowel voor ons als de dertig omstanders was het een groot feest!!

Gelukkig maar dat we zo hard gepoetst hadden anders had de dorps-dokter ons vast niet uitgenodigd om bij haar te logeren. Engels schrijven ging haar redelijk af, maar het spreken ging niet, dus we hebben heel wat af gepend! Heerlijk geslapen in een ziekenhuisbed compleet met infuus! Met alleen een bezoekje aan haar huis kwamen we niet weg, ook bij haar vrienden werden we helemaal volgepropt met lekkernijen en ook onze fietstassen puilden bij vertrek uit!

Tegen het eind van de dag bevonden wij ons op een karrenspoor dat niet traceerbaar was op de kaart. Waarom hadden we ook alweer getwijfeld om mountainbikes mee te nemen?? Het zonnetje zakte steeds lager over de 'rijst'(?) velden terwijl er geen spoor van de een dorp te vinden was. Lang leve onze voedsel voorraden en ons tentje! Heerlijk om een avond 'echte' rust te hebben, alleen de sterren vergezelden ons! Martine kon zich geen mooier plekje bedenken om in het volle maanlicht schaamteloos haar avondmaal uit te kotsen, heeft ook zo z'n charme ;)! De eerste bijna recht omlooglopende kilometers over het ATB pad vielen de volgende morgen wel zwaar, maar het prachtige uitzicht had een magische en helende uitwerking!!... Misschien een beetje te vroeg gejuichd, de rest van de dag ging ze niet harder dan 16 km/u terwijl Rienke een paar honderd meter verderop al de boodschappen had gedaan en klaarstond met gepelde mandarijntjes. Ja, de service is hier beter dan bij de Tour de France!!!

Helaas gaat ons leven niet over rozen, want ook wanneer de uitputting nabij is moeten toch nog vriendelijk blijven lachen naar de fotograaf. Tijdens ons avondeten was de plaatselijke fotograaf opgetrommeld om een heuse fotosessie van ons te schieten met alle dorpsbewoners. Ze betaalden de fotograaf zelfs om met ons op de foto te gaan!! We dachten iets nieuws te vertellen door over onze fietsen te beginnen, maar dat bleek iedereen allang te weten...

Intussen stijgt alle aandacht ons ook een beetje naar onze bol, door al het gezwaai en gedoe de hele dag zwaaien en "nihao"-en we enthousiast terug op alles wat onze kant op lijkt te kijken... Zo ging het ook bij een heel groep zwaaiende mensen, bleken ze gewoon te buschauffeur te wenken... oepsss... hoezo arrogant??!!!?

Kortom, alles gaat z'n gangetje, net zo als thuis, toch? Het fietsen verveelt ons nog steeds niet, er wachten ons steeds nieuwe verrassingen. Zo weten we nooit wat het wegdek ons bieden zal en hoeveel passen we moeten trotseren. Fijn, die kaarten zonder hoogtelijnen!! Gelukkig hebben we nog steeds het idee dat we meer dalen dan klimmen, ja, onze roze bril werkt nog steeds!! We hopen dat deze ons niet in de steek zal laten bij het naderen van de Tibetaanse grens.

Het helpt ook ontzettend dat alle mensen zo verschrikkelijk lief zijn! We blijven dagelijks van willekeurige voorbijgangers allemaal lekkers toegestopt krijgen zonder dat het ons lukt iets terug te geven, gratis lunch, cola, broodjes, ontbijt, diner, het kan niet op! Zo mochten we ook appels plukken in een boomgaard die we net bemest hadden...Jummie!

Met al deze liefdadigheid wordt ons leven op het platteland nog goedkoper dan het al was, op een doorsnee dag geven we zo'n 3,5 euro pp uit aan eten, drinken, hotel etc...!! Wat eten betreft denken we dat jullie ons soms in Nederland kunnen ruiken, we eten wel 8 tenen knoflook per dag!! Zelfs de noedelsoep die bij het ontbijt gegeten wordt staat helemaal stijf van de knoflook! Gelukkig kan je bij gebrek aan een bite altijd nog op een paar verse bolletjes knoflook kluiven, die als bijgerecht overal op tafel staan! Altijd wel even van tevoren checken of de rijst al onderweg is om te blussen, want deze wordt meestal als mosterd na de maaltijd geserveerd.

Nu zitten we weer in een grote stad: Xi'an. Voor het bereiken van deze stad hebben we eerst het achtste wereld wonder bezocht: het terra cotta leger! Dat zijn meer dan 6000 duizend levensgrote terra cotta soldaten en paarden die 500 jaar voor Christus gemaakt zijn om het graf van een van de overleden keizers te bewaken. Heel indrukwekkend. Aangezien we net van de fiets stapten waren wij bijna meer onder de indruk van de duizenden dringende toeristen dan van het leger zelf.. Cultuurshock??!!! Maar dat maakt het niet minder bijzonder.

Ons bezoek was helaas wel erg kort, aangezien Martine steeds bleker werd en het te koud had (25 graden) om nog langer deze stoere mannen te bewonderen. Niet veel later had ze flinke koorts, wat het onmogelijk maakte om verder te fietsen. Gelukkig is een slaapplaats vinden hier nooit een probleem en werden we ondergebracht bij een vriendelijke familie... geweldig! Vooral aangezien we beschikking hadden over bedden met matrassen, een warme douche en een 'echt' toilet (met als hoogtepunt een heel ranzig, pluchen kleedje op de bril)... geen overbodige luxe (bij gebrek aan wc papier)!!
Voor Rienke begon het na andere halve dag wat saai te worden, dus besloot ze solidair te zijn en ook een nachtje op het toilet door te brengen.... Dringennnnnn!!!

De laatste kilometers naar Xi'an hebben we dan ook in een bus doorgebracht... het was al zwaar genoeg om 500 meter naast de fiets naar het hotel te lopen!

Inmiddels zijn we weer top-fit en genieten we volop van stadsleven en alle medereizigers... Heerlijk om weer met mensen te kunnen praten.
Onze reis zal zich voortzetten vanuit Chengdu, zo'n 18 uur in de trein verder. We zijn zeer benieuwd wat ons daar te wachten staat... In ieder geval heel veel bergen! Hellup, maar wel spannend! We zullen ook hard ons best doen om het wat rustiger aan te doen zodat we niet nog een keer ziekenhuisje hoeven te spelen. We zijn hier immers om te genieten!

Heel veel liefs!!!!
xx Martine en Rienke